Mediumpje spelen doe je ook gewoon aan het aanrecht
Iemand stuurt me een mooi lied op en om een of andere reden wil ik deze zelf graag doorsturen naar iemand met wie ik al een tijd geen live contact heb gehad. Haar echtgenoot is vorig jaar overleden en ik voel dat ik haar met dit lied een hart onder de riem wil steken. Al snel stuurt ze een berichtje terug iets in de trant van: ‘Wat lief van je, ik kan het goed gebruiken, het is toch een extra moeilijk dag vandaag’. Ik denk bij mezelf; o das toevallig, zou vandaag dan de sterfdatum van haar overleden partner zijn? Ik ben niet goed in datums, dus ik heb echt geen idee meer. ‘Nee schrijft ze terug, het is vandaag zijn verjaardag!’ Jeetje, dat voelt niet als toevallig.
En terwijl we over dit ‘toeval’ berichtjes sturen voel ik heel duidelijk rillingen over mijn lichaam. Inmiddels weet ik dat dit voor mij een teken is dat er een overledene in mijn buurt is en ik weet op dat moment gewoon heel zeker dat het haar echtgenoot is. Er is helemaal geen ruimte voor twijfel. De rillingen blijven maar aanhouden. Ik schrijf haar dat hij vast en zeker bij haar is vandaag is op deze dag. Terwijl ik vervolgens mijn kiwi sta te schillen bij de afwasbak begin ik met mijn mond rare geluidjes te maken. Ik kijk als het ware van een afstandje naar mezelf en denk; huh? Wat is dit? En ik herken gelijk het lachje van haar overleden partner. Hij had een heel typisch lachje, wat anderen ook weleens voor de grap imiteerden. Als ik het nu na doe, komt het nog niet eens in de buurt, maar op dat moment is het exact zoals hij het deed. Ik word op dat moment gewoon hem , hij praat/lacht door mij heen. Hij maakt mij duidelijk, geeft een soort teken, dat ik het niet verzin, dat hij er echt is. Wat bizar en ook mooi tegelijk.
Het wordt steeds gekker. Gelijk komt ook de vraag in mij op; zou zijn vrouw een vraag voor hem hebben? Alhoewel ik haar al in geen tijden aan de lijn heb gehad, voelt het overduidelijk dat ik haar moet gaan bellen. Ik pak de telefoon en ze neemt gelijk op. Ik vertel haar van de rillingen , het lachje en dat hij nu bij me is. Ik voel me eigenlijk even schuldig dat hij bij mij is, hij moet toch sowieso bij haar zijn? Zij is er altijd voor hem geweest. En dan op deze dag?
Maar al gauw blijkt wat de reden is. Ik vraag haar of ze een vraag voor hem heeft. Ze zegt;’Ja, maar dit is het antwoord al’. Ze huilt. Er blijken in de familie wat trubbels te zijn na zijn overlijden. Zij worstelt met wat de juiste weg is om te gaan, of ze wel mag kiezen voor wat zíj wil en wat haar overleden echtgenoot hiervan vindt. Het laatste wat ze zag voor zijn overlijden was die lach. En terwijl we praten zie ik hem ook steeds voor me, lachend, blij. Dit vertel ik haar ook. Ook dan weer; geen twijfel. Dit is nieuw voor mij, dat er geen enkele twijfel is, het is zo helder en duidelijk, er zit niks meer tussen, geen mind, denken of twijfels.
Het is voor haar nu helder dat het voor hem oké is. Dit geeft haar een enorm fijn gevoel. We delen met elkaar hoe bijzonder mooi dit is, dat hij vandaag besluit om haar deze boodschap te geven. Via mij, omdat zij nog te emotioneel is, te gevuld met gevoelens , gedachten en twijfels. Het is nog lastig voor haar daarom deze boodschappen te ontvangen en als hij haar ‘benaderd’ zou hebben zou ze wellicht getwijfeld hebben of het geen ‘wishful thinking’ was. Nu was er een buitenstaander, ik, die echt van niks afwist en haar een soort objectieve boodschap kon doorgeven. Voor zover dat mogelijk is als er iets door je persoontje heen komt.
Weer een bijzondere ervaring in het contact met de ongeziene maar o zo voelbare en hoorbare wereld.I like you. 