Laat het maar gebeuren
Toen ik vorig jaar zomer op advies van een tante bij een oude Molukse voetreflexmasseur belande had ik nooit gedacht dat zijn voorspellingen zouden uitkomen. Naar aanleiding van nog wat resterende rugklachten belande ik op zijn stoel. En eigenlijk is dat gelijk gelogen, want ik had zijn telefoonnummer al een jaar liggen en voordat ik naar hem toe ging voelde ik heel duidelijk dat ik iets van hem wilde leren. Ik wilde niet naar wéér een hulpverlener om een stukje verder te komen met mijn rug, ik wilde leren hoe ik mijzelf kon genezen. En dat had eigenlijk weinig meer met mijn rugklachten te maken. Hoe het precies zat, wist ik niet.
Dus met een redelijk vaag verhaal kwam ik daar binnen. Ik zei niks over mijn rugklachten, maar wel dat ik graag wat wilde leren. En wat denk je, hij snapte me gelijk.

Deze man bleek nog meer te kunnen dan alleen masseren, hij zou het zelf in al zijn bescheidenheid nooit zo zeggen, maar hij keek eigenlijk dwars door me heen. Na zijn massage zei hij me dat ik kon, wat hij ook kon. Mensen doormiddel van aanraking met mijn handen helpen om weer goed in hun vel te komen lichamelijk en geestelijk, doordat hun energie weer gaat stromen. Als het ware een aansteker bij iemand houden zodat het innerlijk vuurtje weer gaat branden. En dan komt de rest vanzelf, als ze dit willen. Hij zei dat hij gezien zijn leeftijd, al heel lang op zoek was naar een opvolger, en hem nu eindelijk gevonden had.
Pardon?
Dat ik dit hele gebeuren vanaf mijn geboorte al kon, maar dat ik onbewust er als kind afstand van

had gedaan. En dat als ik werkelijk van mijn rugklachten wilde afkomen, ik hier iets mee moest gaan doen, anders zou deze innerlijke kracht zich tegen mij blijven keren. Dit laatste klonk overigens vrij angstaanjagend.

Het was heel dubbel. Met mijn hoofd kon ik me weinig voorstellen bij het hebben van genezende krachten in mijn handen. Had daar nooit iets van gemerkt. En hoe dan?
Volgens hem zou het allemaal vanzelf komen, moest ik het gewoon ‘laten gebeuren’. Nu was blijkbaar de tijd gekomen. Ook dat snapte mijn hoofd niet. Nogmaals: hoe dan?
Mijn gevoel daarentegen stond helemaal AAN. Mijn ziel voelde zich meer gezien dan ooit tevoren. Ergens klopte dit als een bus. En tegelijk mijn emotie: ANGST. Waar dat precies vandaan kwam en beter nog hoe ik er vanaf kwam, geen idee.

Maar inmiddels is zijn verhaaltje stap voor stap aan het uitkomen en gaat het gepaard met allerlei ondersteuning vanuit de hemelse sferen. Niet normaal joh. Ik heb altijd open gestaan en me verbonden gevoeld met de zogeheten ‘ongeziene wereld’, ga jaarlijks naar een medium, ben van de homeopathie en de acupunctuur en sinds onze kleine baby Joseph in mijn buik overleed is hij ook overduidelijk bij me. En toch: om te ervaren dat ik letterlijk zelf deel uitmaak van deze ongeziene wereld voelt zo anders, zo dichtbij, zo bekend en tegelijk zo eng. Magisch.
Mensen moeten hier echt meer over weten denk ik dan, het biedt zoveel mogelijkheden voor geruststelling, heling, niet alleen zijn. Het is voor iedereen toegankelijk, niet alleen voor mij.
Dus ik denk daarom nu toch weer de innerlijke aandrang om te schrijven. Mijn engeltjes willen het ook graag. Tja, wie ben ik om te weigeren. Ik laat het maar gebeuren.
Spannend is het wel…

Volgende keer meer.