Boek ‘Hart op weg’: Een herkenbaar levensverhaal

Wat lezers erover zeggen

“De enorme veerkracht die ze ons en alle anderen in haar directe omgeving heeft laten zien is bewonderenswaardig. Dit boek neemt je mee in dit leerproces en kan een hulp zijn voor iedereen die met tegenslagen te maken krijgt.”  (Annemarie Uijen en Tim olde Hartman, huisartsen in Nijmegen-Noord)

“Zo mooi je boek… alleen het nawoord nog en dan heb ik m uit. M’n hart voelt zo open nu.”

“Wow , wat mooi en waardevol hoe jij dit allemaal hebt kunnen verwoorden . Heel verhelderend was dat voor mij. Ik herkende veel en was verrast omdat ikzelf veel verbindingen niet zo heb kunnen leggen.

Herkenbaar als de buitenwereld zo anders in het leven staat en reageert dan jijzelf.
Door jouw boek ontdekte ik ook hoe snel ik dingen doe of laat om maar niet de ander te kwetsen. Het is blijkbaar een tweede natuur geworden. Het was fijn , verwarmend en verhelderend om jouw boek te mogen lezen. Dank je wel. “

“Lieve Sjoukje, zo juist heb ik de laatste pagina van jouw boek uitgelezen. Ik las het met pauze, er kwamen tranen en dikwijls ook een glimlach. Herkenning bij mijzelf. Misschien scherper gezegd, ontdekkingen in mijn eigen hooggevoeligheid, waarover ik altijd oordeelde dat ik dit niet in die mate had. Was dit uit ontwetenheid? Waarschijnlijk wel. Ik snap nu meer van mijn afgelegde levenspad en voelde heel intens mijn groei in het houden van mezelf.”

“Lieve Sjoukje, gisteren heb ik je boek, Hart op weg, met alleen een lunchonderbreking uitgelezen (en dat gebeurt zelden!). Daarbij geglimlacht, hardop gelachen en af en toe gehuild. Kortom het raakte me in meerdere opzichten en ik heb er ook veel in herkend. Dankjewel voor dit openhartige, eerlijke, indrukwekkende verhaal. Ik weet zeker dat velen naast mij hieraan iets zullen hebben.”

Heb jij jezelf en je hooggevoeligheid in al zijn mooiheid én lelijkheid lief?

Hart op weg is mijn openhartige debuut. Vanuit mijn eigen levenservaring heb ik geschreven over mijn hooggevoeligheid in combinatie met verschillende uitdagende periodes in mijn leven. Zo heb ik hevig gestotterd, onderging fertiliteitstrajecten, kwam in een burn-out, verloor een kind tijdens de zwangerschap, maakte een brand mee en was een jaar nagenoeg invalide. Om hieruit te komen moest ik een puzzel leggen waarin zowel lichaam, ziel én geest aandacht kregen. Zo ontdekte ik verborgen schatten. Het terugvinden van zelfliefde bleek de belangrijkste factor.

Het schrijven heeft me heel veel gebracht. De verwerking van heftige levensgebeurtenissen en de vrijheid om mijzelf te laten zien en lief te hebben zoals ik ben. Niet alleen de mooie dingen, maar ook de rauwe. Mijn wens is nu dat dit boek anderen een kans geeft tot herkenning. Jezelf herkennen in de ander is wat hooggevoelige mensen vaak missen of gemist hebben als kind. Herkenning leidt tot erkenning en erkenning helpt om oude pijnen te helen en om op dit moment in je kracht te staan. Heb jij jezelf en je hooggevoeligheid in al zijn mooiheid én lelijkheid lief?

Een voorproefje van het boek…

Be happy

Ergens rond mijn 30^e levensjaar vertelde een ziener, een medium, mij dat mijn belangrijkste levensdoel hier op aarde er één is die iedereen wel zou willen hebben. Namelijk: leren om te doen wat ik leuk vind. Word ik er niet blij van, dan moet ik het niet doen.
Voor de meeste mensen klinkt dat ideaal, voor mij heel ingewikkeld. Rekening houden met wat anderen willen en nodig hebben vind ik juist heel belangrijk. En moeilijke dingen horen ook bij het leven. Daar leer je toch weer van? En waar is sowieso de diepgang in ‘doen wat je leuk vindt’? Klinkt nogal oppervlakkig.
Maar eerlijk is eerlijk, toen ze het zei vielen er wel een paar rugzakken van m’n schouders. Wat een opluchting dat al dat modderen, ploeteren, pleasen, nadenken, aanpassen en mijn best doen dus eigenlijk helemaal niet de bedoeling was.
Dat het doen wat fijn voelt op de lange termijn hand in hánd gaat met wat goed is voor het hele universum, en dat het juist heel veel diepgang zou vragen voordat ik dát door zou hebben, wist ik toen nog niet.

De juf

Ik zie mezelf nog zitten op de kleuterschool, in de kring kinderliedjes zingen met de juf. Ik vond zingen toen al erg leuk, kon intens genieten van mooie klanken. In de kerk hoorde ik mijn familie allemaal prachtig zingen, dat ging altijd gepaard met veel expressie. Monden wagenwijd open, hoofden naar links en rechts meebewegend, schouders op en neer. Ze gingen er helemaal in op. Ik kon daar ademloos naar kijken. Zó wilde ik het ook graag. Dus in de klas deed ik mijn best door al zingend mijn mond zo wijd mogelijk open te doen. Ik deed dat voor mezelf, maar ook voor de juf. Ik hoopte dat ook zij het mooi zou vinden. Complimentjes vond ik fijn en had ik nodig om te groeien.
Missie geslaagd, de juf had me gezien. Ze kwam blij naar me toe. De missie bleek echter wat uit de hand gelopen, want de juf vroeg of ik tijdens het aankomende kerstspel voor de hele school solo het lied ‘Ik ben een engel van de Heer’ wilde zingen. Dat was even schrikken. Ik wilde graag mooi zingen en een complimentje van de juf, maar niet gelijk een debuutoptreden. Maar goed, als de juf dat vroeg, dan deed ik dat.
Hoe ik het precies gedaan heb weet ik niet meer. Ik geloof dat ik de woorden uit mijn mond gekregen heb, ik weet ook nog dat mijn moeder erg trots was.
De zondag daarna in de kerk zette de organist weer de begintonen in van ‘Ik ben een engel van de Heer’. Ik zei huilend tegen mijn moeder dat ik echt niet nog een keer wilde optreden. Ze verzekerde me ervan dat dat deze keer niet de bedoeling was. Wat een opluchting.
Mezelf laten zien voor een grote groep maakte me erg zenuwachtig. Toch deed ik het. Ik wilde de juf blij maken en misschien vond ik het ergens ook wel een eer. Ik had plezier in zingen, genoot ontzettend van de mooie klanken, maar was me ook bewust van mijn omgeving. Ik wilde graag een complimentje, horen dat iemand blij en trots op me was. Ik geloof niet dat ik daar over nadacht, het gebeurde gewoon.
Ik mocht nog leren om de gerichtheid op mijn omgeving te combineren met een basis van aandacht en liefde voor mezelf. Dat ik die bevestiging niet vanuit de omgeving nodig had, omdat die liefde al van binnen zat, ik een vonkje liefde wás. Deze bewustheid had ik nog niet. Ik stond open, liefdevol, me letterlijk van geen kwaad bewust in de wereld. Liet het allemaal een beetje over mee heen komen. Had tijd nodig om te verwerken wat ik allemaal om me heen zag, hoorde, proefde, voelde en rook. Voor mijn gevoel was ik me de hele dag aan het verwonderen, zo van: ooooh? Daar verder over nadenken of diepzinnige vragen over stellen had nog niet de overhand. Het ging vooral gevoelsmatig en intuïtief.